ayakta sıçmak

11-12 yaşlarındayım. tam 1 hafta olmuş ve sıçamışım. sürekli yeni bir umut yeni bir heyecanla tuvalete gidiyorum ama ne yaparsam yapayım ne kadar ıkınırsam ıkınayım sonuç alamıyorum. en sonunda dayanamayıp ebeveynlerime durumu açıkladım. olgunlukla karşıladılar. babam tarzından ödün vermeyip 'sebze yemezsen böyle kabız olursun tabi' şeklinde hemen günün anlam ve önemini belirten nasihatını patlattı. annem babamı onaylayıp 'tamam yarın doktora gideriz' diye ekledi.

doktora gittiğimizde ben kenarda mahçup mahçup otururken bir yandan da annem doktor hanıma sıkıntımı izah ediyordu. doktor 'hımm' tarzı bir tepki verip 'geç canım şu sedyeye otur' dedi. uslu çocuk olup dediğini yaptım. yan taraftan eline eldiveni geçirip bana 'indir oğlum pantolonunu' dediği anda beynimden vurulmuşa döndüm. oha ulan noluyoruz; gerekirse kabızlıktan öleyim. hadi hafifletici sebep var; doktor bayan desen parmağın cinsiyeti mi olur anasını satayım. kısacık ömrüm film şeridi gibi gözümün önünden geçti. birdenbire toparlanıp tedaviyi reddettiğimi doktora söyledim. kemoterapi dese neden olmasın ama homofobik bir insan olmam, eldiven takmış birinden gelecek tedaviyi kabul etmemi engelliyordu. 'ben eve gidip delikanlı gibi sıçarım' dedim içimden ve annemle hastaneden ayrıldık.

ertesi gün tv izlerken ani bir vurgun yedim. diğerleri gibi değildi. doğum sancısı gibi bişeydi. tuvalete doğru koşmaya başladım. kapısını açmamla altıma sıçmaya başlamam bir oldu. yarıda kesebilirdim ama 'ne gerek var' diye düşünüp fütursuzca devam ettim. olay sona erdiğinde kendimi kuş kadar hafif ve özgür hissettim. başardım ulan diye haykırasım geldi. koşup annemle sevincimi paylaştığımda ise 'gel kıçını yıkayalım' dedi bana. ne bir tebrik ne bir takdir. çok üzüldüm.

sonuç itibariyle şunu söyleyebilirim. 25 yıldır oturarak veya çömelerek neyse artık büyük abdestimi icra ediyorum her insan gibi. ama hiçbiri o küçükken ayakta yaptığım kadar haz vermedi.

ben wade-uludağ sözlük